Na de Tweede Wereldoorlog stagneerde de woningbouw in Emmeloord. Als gevolg van een tekort aan bouwmaterialen en een gebrek aan voldoende geschoolde bouwvakkers kon slechts een bescheiden bouwprogramma worden uitgevoerd. De voornaamste bouwmaterialen als hout en ijzer waren praktisch niet meer beschikbaar. De twee eerste jaren na de oorlog konden nog woningen worden gebouwd omdat er nog enige voorraden uit de oorlogsjaren ter beschikking stonden. Toen deze voorraden op waren en er geen hout werd toegewezen betekende dit dat de woningbouw behoorlijke vertraging opliep en vrijwel stil viel. In Driemaandelijksche Mededeelingen betreffende de werkzaamheden voor afsluiting en droogmaking van de Zuiderzee jaargang 28, 3e en 4e kwartaal 1947 staat: "De werkzaamheden vorderden over het algemeen langzaam, hetgeen hoofdzakelijk het gevolg was van gebrek aan vakarbeiders en stagnatie in de aanvoer van belangrijke materialen. Door de lage waterstanden in de rivieren was het tijdelijk niet mogelijk voldoende materialen per schip aan te voeren, terwijl ook de cementpositie zo slecht was, dat ook daardoor stagnatie optrad. De 6 winkelhuizen te Emmeloord naderen hun voltooing: de opbouw van 80 woningen te Emmeloord vordert langzaam". In de eerste helft van 1948 namen de bouwactiviteiten weer toe. Toch is in het verslag van 1e en 2e kwartaal van 1948 te lezen: "Hoewel de hoeveelheid werk is toegenomen kan helaas niet worden vermeld, dat het productie-tempo hiermede gelijke tred houdt. Wel is waar is het aantal bouwvakarbeiders aanmerkelijk toegenomen, doch er valt nog een tekort aan geschoolde arbeiders te constateren. Bovendien blijft de gemiddelde bekwaamheid van de werklieden ver achter bij die der vooroorlogse arbeiders, om maar niet te spreken van de arbeidsprestatie. […] Behalve de moeilijkheid bij de arbeidsvoorziening deden zich bezwaren voor bij de aanvoer van bouwmaterialen. In hoofdzaak betrof het hier de aanvoer van cement en stenen, en alleen omdat er al een tekort aan metselaars was, ondervonden de werken ten minste hierdoor niet al te veel vertraging".

In opdracht van de Directie Wieringermeer afdeling Noordoostpolderwerken werden in 1947 - 1948 aan de Meidoornstraat, tussen de Moerasandijviestraat en de Meldestraat, drie rijen woningen gebouwd. De Bouwkundige Afdeling van deze dienst was verantwoordelijk voor het ontwerp en de constructie. De woningen zijn gebouwd in een sobere, aan de Delftse School verwante bouwstijl. Het zijn typische wederopbouw woningen. Kenmerken van de wederopbouwarchitectuur zijn onder meer het gebruik van bakstenen, betonnen lijsten rond de deuren en toch ook siermetselwerk. De huizen in de Meidoornstraat zijn opgetrokken in rode baksteen in klezoorverband met staande tand en afgedekt met een zadeldak met rode Hollandse pannen. Op de nok staan respectievelijk 7 en 5 gemetselde schoorstenen. De detaillering van de gevels van het linker blok met zes woningen (1-11) is identiek aan die van de vier woningen (13-19) in het rechtse blok. De indeling van de gevel is symmetrisch. De gevel is voorzien van de oorspronkelijke, binnen een betonnen omlijsting staande houten deuren met drieruits bovenlicht en vensters met nieuwe ramen binnen de oorspronkelijke houten kozijnen, die zijn afgedekt met dunne lateien. De ramen in de vensters op de verdieping zijn eveneens gewijzigd en staan onder rollagen. De gevelrand is voorzien van smalle banden van baksteen. De woningen zijn om en om gespiegeld ten opzichte van elkaar. Het tussen deze twee blokjes in liggende rijtje van vier woningen heeft ten opzichte van de andere woningen een afwijkende detaillering. De indeling van de gevel is eveneens symmetrisch. De woningen zijn op de begane grond voorzien van binnen een betonnen omlijsting geplaatste vensters met vernieuwde ramen en de binnen een eenvoudige bakstenen omlijsting staande, (op één na) oorspronkelijke houten deuren onder halfronde bovenlichten met radiale roedenverdeling. Op de verdieping per woning vier onder rollagen staande vensters met eveneens vernieuwde ramen. De gevelrand is verlevendigd door middel van decoratieve steensverbanden. Een poort tussen de bouwblokken geeft toegang tot de achtertuinen.

 

De woningen aan de Meidoornstraat zijn op de rijksmonumentenlijst geplaatst omdat ze van cultuurhistorisch belang zijn als voorbeeld van de sociale woningbouw en de ontwikkeling daarin in de wederopbouwjaren vlak na de Tweede Wereldoorlog. Kijk voor meer informatie op rijksmonumenten.nl.

 
De Meidoornstraat ligt in de bomenbuurt. Bij besluit van Landdrost Smeding van 16 juli 1946 kregen de in aanbouw zijnde straten in de wijk hun naam. Bij hetzelfde besluit werd de straatnaam Lisdoddestraat gewijzigd in Lisdoddelaan. De namen van de Meidoornstraat, de Lijsterbesstraat, de Goudenregenstraat, de Jasmijnstraat, de Lisdoddelaan en de Kastanjelaan zijn ontleend aan de bomen en heesters, die hoofdzakelijk voor de beplanting van deze straten zijn gebruikt.