Bouwkunst in Espel

Het stedenbouwkundig plan van Espel werd gemaakt door Marinus Duintjer (1908-1988) uit Amsterdam en werd in 1953 goedgekeurd. De bouw startte in 1956. De dorpskern wordt bepaald door een T-vormige groene brink. Met het oog op de toen heersende woningnood werden aan de noordzijde van de Keggehof zogenaamde Duplexwoningen gebouwd naar een ontwerp van prof. Wieger Bruin (1893-1971). Deze kleine woningen werden gebouwd om kleine gezinnen aan woonruimte te helpen. In de Duplexwoningen woonden twee gezinnen in één woning, ieder met een aparte opgang. Er zaten dan ook twee voordeuren naast elkaar. De Duplexwoningen zijn later samengevoegd tot eengezinswoningen. De schuin toelopende zijbrink, de Bredehof, is bijzonder karakteristiek. Aan de westkant plande Duintjer enigszins gedraaide bouwblokken. De verspringende strokenbouw versterkt de ruimte. De architectuur in Espel wordt bepaald door de Delftse School.

Aan het einde van de taps toelopende ruimte staat het voormalige Protestantse kerkcentrum Una Sancta en aan de noordzijde de tot woonhuis verbouwde voormalige Rooms Katholieke kerk. Aan de zuidzijde was door Duintjer een Gereformeerde kerk gepland die nooit gebouwd is. Vanaf 1960 drong het modernisme definitief tot de kerkbouw van alle zuilen door. Mede onder invloed van liturgische vernieuwingen en de oecumene vonden theologen en architecten een uiterlijk onderscheid tussen kerken van verschillende geloofsrichtingen steeds minder belangrijk.

Klik op de foto om naar de beschrijving te gaan.